lecimy na brezentowych skrzydłach. 

nie udajemy Ikarów. 

zbędne nawiązanie do postaci mitologicznej. 

wymiary w których żyjemy są o wiele 

dojrzalsze od bajek, choć, przyznaję, 

mniej powiązane z rzeczywistością. 

jestem bohaterem romantycznawej powiastki 

z dziewiętnastego wieku 

zdarza mi się mówić słodko, a więc od rzeczy 

(`wpieszczę cię w siebie` i tym podobne 

węzełki zawiązane na różowych nitkach) 

ciebie napisano jako scenariusz. w założeniu 

miałaś być fabułą trzysta pięćdziesiątego 

odcinka komediowo-sensacyjnego serialidła 

(przedwczoraj zapadła decyzja 

o anulowaniu całego sezonu). 

nie mamy o sobie pojęcia, mimo to podążamy 

w swoją stronę. choć oddalenie, nieskładność, 

chociaż rozbieżne płaszczyzny, punkty niestyczne. 

tęsknię do czegoś, czego nigdy nie zaznałem. 

paradoks, ale inaczej nie potrafię. 

myślę o splecionych wątkach 

(nieżyjący od prawie dwustu lat romantyk 

okazał się być sprawcą strzelaniny 

w Cachena Gallery), 

wnikaniu w siebie miejsc. o osobach, które 

istnieją jedynie na starych kasetach wideo, 

miłosnych wyznaniach zarejestrowanych na 

szpulach zapomnianych magnetofonów, 

o zdjęciach czeznących w kurzu strychów i piwnic. 

jak głupi machamy rękami. coraz mniej sił. 

w dodatku odległość się nie zmniejsza.