chęć poznawania, na przekór zdrowemu rozsądkowi. 

z uporem maniaka wlepiam się w język. czyjś. 

prawdopodobnie polski. zdania są podzielone. 

speleowariat przemierza korytarze, 

bada sieć wgłębień, pozornych jaskiń. w każdej 

można się zgubić, zamilknąć na dobre. 

wiem, że byłoby lepiej i wręcz estetyczniej 

gdyby stała za tym światła idea. wstyd przyznać, 

ale tak nie jest. wlazłem i pcham się, 

bezczelnie ciekawy. czego tu nie ma! 

przebitki, niczym w teledysku, dziury fabularne 

zalepione włosiem, nagłe zwroty akcji, 

zbyt gwałtowne przejścia pomiędzy myślami bohaterów 

(odpowiednik szybkiego montażu) 

dwóch nastolatków (Juan i Jesus) 

zdaje się nie pamiętać, że to chyba jednak horror. 

pchają się w ciemnicę, na dodatek bez latarek. 

następny rozdział: gry. dosyć specyficzne: 

rzucanie się trumnami, odbijanie urny przez siatkę, 

uciekanie z domu, tak dla zabawy. śmierć 

głodowa — całkiem na poważnie. 

podczas ubiegłorocznego LifelessConu 

tekst, który właśnie poznaję 

zajął czwarte miejsce w kategorii 

Najlepsza Proza Napisana Pośmiertnie 

wyprzedziło go jedynie opowiadanko 

o transseksualnym turoniu, 

trzystutomowa Encyklopedia Bólu Zębów 

(nietrudno się domyślić, na co zmarł jej autor), 

i pamiętniki starosty, którego otruto 

zanim nauczył się czytać 

ale to bez znaczenia