Bladzi, rozczarowani, otępiali z powodu nieszczęść, jakie się na nich zwaliły, poszli przez miasto. Potrącani przez przechodniów nawet tego nie czuli. Panikowskij, który rozprostował ramiona już w czasie pierwszego niepowodzenia w banku, wciąż szedł z podniesioną głową. Bałaganow czochrał swoje czerwone kudły i z goryczą wzdychał. Bender szedł w tyle za nimi wpatrzony w chodnik pod nogami i machinalnie nucił:

Dobiega końca  czas igraszek,

Więc strzelaj, żuaw, *) w serca nasze!

W takim oto stanie ducha dotarli do przydrożnej karczmy. W głębi jej podwórza pod wiatą żółciła się stara *Antylopa*, a na ganeczku siedział Koźlewicz, który, rozkosznie dmuchając na swój spodeczek, właśnie sobie popijał gorącą herbatkę**). Twarz miał czerwoną i przeszczęśliwą.

- Adam! - zawołał Wielki Kombinator, zatrzymując się przed szoferem. - Wszystko stracone, i nie mamy nic. Jesteśmy żebrakami, Adam! Jeśli pan nie poda nam pomocnej ręki, zginiemy!

Koźlewicz wstał. Komandor, biedny i poniżony, zdjął przed nim czapkę i tak stał z niepokrytą głową. Jasne, prawdziwie polskie oczy kierowcy zabłysły od łez. Zszedł ze schodków i po kolei objął całą trójkę antylopowców.

- Taxi jest wolne! - powiedział, łykając łzy żalu i współczucia. - Proszę wsiadać.

- Lecz może przyjdzie nam jechać daleko, bardzo daleko, - uprzedzał Ostap, - być może na sam kraj świata albo nawet jeszcze dalej. Proszę się zastanowić!

- Dokąd tylko chcecie! - odparł wierny Koźlewicz. - Taxi jest wolne!

Panikowskij płakał, kryjąc twarz piąstkami i szepcząc:

- Co to za serce! Słowo honoru! Co za serce!

ROZDZIAŁ  24.  POGODA   SPRZYJAŁA  TEJ  MIŁOŚCI

O wszystkim, co robił Wielki Kombinator po przeprowadzce do pokoju wynajmowanego w karczmie, Panikowskij wyrażał się bardzo niepochlebnie.

- Ten Bender zwariował! - mówił do Szury. - On nas całkiem zgubi!

Istotnie, zamiast postarać się maksymalnie jakoś rozciągnąć ostatnie ich 34 ruble, przeznaczając je wyłącznie na zakup jedzenia, Ostap tego samego dnia jeszcze wyruszył do kwiaciarni i tam kupił za 35 rubli wielki jak klomb bukiet żywych róż. Ten brakujący rubel wziął od Bałaganowa. Pomiędzy kwiatami umieścił liścik o treści *CZY SŁYSZY PANI, JAK BIJE MOJE WIELKIE SERCE?*, i to Szura otrzymał polecenie zaniesienia tego bukietu do rąk własnych Zosi Sinickiej.

- Co pan robisz? - rzekł Bałaganow, machnąwszy bukietem. - Na co taki szyk i elegancja?

- Tak trzeba, kochany Szuro, tak trzeba. Nic na to nie poradzisz! Ja mam wielkie serce. A poza tym co to za pieniądz - te kilka rubli nas nie zbawi. Ważna idea.

W ślad za tym Ostap rozsiadł się w *Antylopie* i poprosił Koźlewicza, żeby go zawiózł gdzieś za miasto.

- Muszę koniecznie pofilozofować gdzieś w samotności, pomyśleć o wszystkim, co się wydarzyło, i wysnuć jakieś odpowiednie prognozy na przyszłość.

1931

...............................................................................

*) żuawi - algierska lekka piechota, kolaborująca z Francuzami w czasach kolonialnych;

*) popijał /ze spodeczka/ gorącą herbatkę /najczęściej wprikusku/ - typowo rosyjski sposób picia gorącej herbatki /z kostką cukru trzymaną w zębach/ tak, by się tą herbatką prawdziwie delektować i przy okazji nie oparzyć