Maciejka. Takie prawie całkiem niewidoczne, z piorunów /??/

(patrz tytuł i tekst)

zrodzone nic, a tyle cudu z siebie ludziom i światu /czym chata bogata/ daje.

Nie sądźcie po pozorach. To ci najsłabsi

- niepełnosprawni, starcy, kobiety i dzieci -

/nie tylko liczebnie/ góry przenoszą

Czym przy niej /niepozornej maciejce/ olśniewająca królowa kwiatów - róża - jaśmin czy inny jeszcze kwiat lotosu?

Przepiękny komentarz, Emilio.
Doskonale rozumiesz zamiary, idee autora.
Niemal pękam, jak zbyt nadmuchany balonik.
Oczywiście, posiadam ego i próżność, jak każdy z nas.
Porzucam je przy pisaniu.
Staram się pisać alchemicznie.
Nie wyjaśnię tutaj.
Przy okazji napiszę esej o alchemii.
Poezja jest moim sposobem myślenia.
Alchemia jest moim sposobem widzenia i wiązania miłości z żywiołami, albo żywiołów z miłością, uczuciami, brakiem uczuć, a przede wszystkim potrzebami. W tej duchowej warstwie.

Och, lotos. Nie ten ze stawów pokrytych kwieciem.
Ale ten, który stoi za zapominaniem.
Za Odyseuszem w jego podróży do domu.
Za alkoholikami, narkomanami.
Zapachem niepamięci.
Wstawię tu wiersz o lotofagach.
Może nie będzie zbyt dobry, bo sięgnę po niego z szuflady. Poczekaj, Emilio, do jutra.
Przepraszam, wszyscy poczekajcie, którzy mnie czytacie.