miotła w udścisku zachwyca

na sabat

nadlatuje czarownica

wśród splotów rozwarstwiony blask

czerwcowych warkoczy

nadchodzi pikuje zagarnia na oklep

naga w świetlistej powodzi

smużenie rysowanego nieba

piętami

zahacza o kwiaty paproci

omroczy

wymiata

kosmiczne magiczne tchnienia

wybudza ze snu najkrótszej nocy

u stóp

jezioro staw odbicie nieba

i ten szczególny blask rozwianych włosów nibygwiazdy

nie zmieniaj trasy nie zmieniaj

kometo

raz na jakiś czas

pędź przez orbitę Ziemi

czarownico z obłoku Oorta

zmrożona pozostałości po formowaniu się

Naszego Układu

keplerowskiego związku dwóch dusz

i niebieskich ciał kiedy ukrywam

twoje sutki w dłoniach

ogrzeję

słońcem użyczającym ognia

by stopić śnieg znowu spleść warkocze

łaskoczesz łaskoczesz piersiami galaktyki

zjawiskiem na nocnym niebie

tchniesz magią Kupało

czy i ja mogę dosiąść?

posmakować wianka

ach nie odchodź po wydłużonej paraboli

tak boli

odchodzenie

powinnaś skrócić tę krzywą

weź przykład z Wenus witającej poranki

każdego następnego

tuż nad horyzontem

wiem że nie możesz Kupało

musisz zapadać w chłodne obszary

bryłką lodu

raz na jakiś czas

musisz

ale wrócisz wiedźmo kolejnego czerwca

kiedy znów nocy zbraknie dla dnia

prawda?

przyrzeknij że wrócisz!