Użytkownicy 137 Opublikowano teraz

legenda o Złotej Pustce

znam tę kobietę od pierwszej klasy gimnazjum.  

w zasadzie ciągle kocham. nigdy nie całowaliśmy się,  

nawet przez pół sekundy nie była moja dziewczyną.  

a, oczywiście, chcę!

nie zakładać rodziny, bo po kiego mi taki bajzel. 

wystarczy, że ona założyła. i rozłożyła. 

a teraz bawi się w jakieś patchworki.

marzę o nadejściu Pana Brzydkiego, który 

wygrzebie pazurkami małą przestrzeń tuż pod  

realnym światem. i pozwoli nam osiedlić się,  

ją – uczyni uległą i bez pamięci zakochaną we mnie.  

 

rok wspólnego życia w ziemnych chmurach za cenę  

takiego samego czasu męczarni (gdy łapie pesymizm 

– nie śmiem wyobrażać sobie nagród, gratyfikacji 

bez czyhających tuż za progiem koszmarnych  

konsekwencji niezasłużonego szczęścia).

...dzieje się to, dzieje!...

początkowo trochę obawiałem się własnej reakcji,  

że będę wyrzucać jej każdego dnia, chwili, iż jest  

(hi, hi, teraz będzie kuriozalne porównanie!) niczym  

pluszowa szufelka, na której dobrowolnie się kładę, 

by, bardziej prędzej, niż później, wjechać wprost 

do martenowskiego pieca. że ten słodki cukierek 

ma nadzienie z kwasu siarkowego,  

okazywana mi dobroć 

niesie za sobą zaduch katowni.

ale jest na odwrót: to ona, czy raczej jej odbicie, 

ma za złe, że jestem niczym drewniany brylant, 

jak głupi rolnik, co miał zasiać poplon,  

a zasiał popiół.

nie tego się spodziewała. brzydzi ją i odstręcza 

świadomość nieuchronnego końca, będąca niby  

jęk menela nad rozbitą in spe flaszką berbeluchy 

(wypadła z dziurawej kieszeni i pikuje 

w kierunku chodnika, nie daje się schwycić 

w roztrzęsione dłonie).

...Pan Brzydki wciąga w głębszy sen. 

nabija rytm pchnięć.