Pewna sowa, Fifia mała

najmądrzejszą zostać chciała.

Gdy zaledwie roczek miała

nad książkami już siedziała.

Ciągle tylko się uczyła

i naprawdę mądra była.

Dnia pewnego w tym to lesie

dzięcioł-listonosz wiadomość niesie:

`W przyszłą niedzielę, w gaju sosnowym,

można wziąć udział w konkursie wiedzowym`.

Gdy to Fifia usłyszała,

z wrażenia omal nie zemdlała.

`Na pewno wygram` - głośno krzyknęła

i zaraz podanie pisać zaczęła.

Na malutkim listku piórkiem wyskrobała:

`Chcę w konkursie wziąć udział, Fifia mała`.

Zgłoszenie swoje wysłała żwawo

by na powtórki czasu zostało.

W końcu nadszedł dzień oczekiwany przez sowę,

wiadomości i pojęć miała pełną głowę.

Tak więc pióra przyczesała,

w lustrze swoim się przejrzała.

No i poszła, ale co to?

zaraz po wyjściu wpadła w błoto.

Fifia fruwać nie umiała,

nie nauczyła się tego, gdy była mała.

Wpadła w krzaki, doły, ciernie

i dotarła niepotrzebnie.

Zawody się już dawno skończyły

dwie sarenki zwyciężyły.

Z tego morał wyciągnijcie:

„Najlepszym nauczycielem jest życie”.

Stanisław Gurba