Cham

Tu już, pani, nie prowincja,

tutaj też mamy telewizory.

Dopełnienie goni przydawkę jak chłop babę po ściernisku,

koło gospodyń gra w kółko i krzyżyk;

no, może i w krzyżyk częściej.

W każdym zdaniu zgrzyta –

gwara jak równia pochyła,

tak daleko jej do piękna jak świńskim ryjom

do koryta.

- Te pierdoły, inteligenty,

recytują swoje wypociny w terenie,

kupują swoim zatłuszczonym kobietom czekoladki

i powracają do nich jak i my.

Po miejskiej spelunie

śmierdzi im z gęby zwyczajną i miętówkami.

Swoje wiem, znam jutro na pamięć;

gazety czytam, tylko powoli i jak są duże litery.

U nas też są tacy, co wierszyki piszą,

tylko bardziej do ucha.

Bo inteligenty jak nie mają co robić, to myślą,

a jak im tramwaj ucieka, to gubią jedyne długopisy.

A ja sobie myślę, pani redaktor,

że więcej do powiedzenia ma moja kura

niż goła dupa poetki z Paryża.