Z prochu powstałeś, mizerny człowiecze,

idąc przez życie krętymi ścieżkami,

błąkasz się w gąszczu nakazów poznanych

normą pokoleń. Przez wieki się wlecze

kula u nogi. Gdy z czasem jak ogień

zgaśniesz i śmierć cię zaskoczy w pół drogi;

każe zawrócić, nieważne zasługi,

jakie oddałeś dla świata. Za rogiem

czyha, nie spyta o plany na przyszłość,

które tak skrzętnie kreśliłeś w nadziei,

by się spełniły. Jak odcisk na ziemi,

zdołasz przekazać rodowe nazwisko –

w genach – potomnym. Bo kiedy powróci,

zabrać gotowa, co cenne masz w sobie –

duszę – istniejąc, stanowi o tobie.

Ciało porzuci, i w proch się obrócisz.

foto net