Po latach przypomniała sobie zabawę z dzieciństwa. Polegała ona na semantycznej analizie imion swoich towarzyszy zabaw.  Bogumił, znaczyło - Bogu miły, Bronisław to ktoś, kto broni sławy zaś Stanisław – zatrzymuje sławę.

Obserwując zachowanie swojej nowej współpracownicy, w myślach analizowała jej imię. Pierwsza cześć imienia symbolizowała pusty śmiech, jakieś nieartykułowane charczenie podczas bezdechu, zdziwienie, czy olbrzymie zaskoczenie. Osoba ta wywoływała wszystkie te odczucia u ludzi z nią obcujących. Druga część wyrazu jeszcze trafniej określała jej osobowość. Podobnie jak linka zmieniała swoje pozycje i kształty, balansowała w niebezpieczny sposób, ale nigdy nie traciła równowagi, potrafiła zawsze wyważyć w odpowiedni sposób środek ciężkości, aby nie upaść i nie poturbować się. Naciągała tę linę w życiu do granic wytrzymałości, żeby wyskoczyć na wyższą pozycję, po drodze niszcząc innych, niejednokrotnie tych, którzy podali jej pomocną dłoń. Przychodziła jej w sukurs również aparycja.  Przy pierwszym zetknięciu, wzbudzała zaufanie, gdyż robiła wrażenie nieśmiałej i w pewnym stopniu nawet zagubionej. Otaczała się jakąś aurą tajemniczości, tylko długie obcowanie z nią pozwoliło stworzyć mglisty obraz jej osobowości.  Zachowanie szepczuchy (osoby prowadzącej rozmowy szeptem, aby nie mieć świadków ciągle zmiennej i oportunistycznej postawy) stawiało ją zawsze na stanowisku neutralnym.

Tak, Ha-linka balansowała i pięła się w górę po szczebelkach kariery.  Dzisiaj już na stanowisku, drogą zmyśleń i pomówień, usuwa wszystkich, którzy mogliby zagrozić jej pozycji.