I tak oto zakonczyła się opowieść. Odjechali, zostawili zaszłości za sobą. A mnie - czytelniczce - pozostaje żywić nadzieję, że razem im dobrze było potem - z wzajemnym szacunkiem i miłością.

Emilio, całość przeczytalam z przyjemnością. Świetna translatorska robota, przekład wartościowego dzieła.
Brawa!

To nietuzinkowa historia bardzo nieszablonowych - z głuchej rosyjskiej prowincji (co nie jest typowe dla literatury świata, bo ta bryluje najczęściej postaciami żywcem wziętymi z europejskich stolic) - historia dwojga młodych buntowników, którzy łamią wszelkie - także dzisiejsze! - kanony zachowania (łącznie z pogwałceniem świętych ślubów) i, depcząc obowiązujące reguły gry, wybierają wolność.

Jeśli przyjąć, że charakterystyka Garina, oparta w finale na słowach "w każdym razie 5 lat temu był to wierny portret jemu" dotyczy czasu rzeczywistego, możemy dosyć precyzyjnie ustalić daty opisywanych zdarzeń - i byłoby to lato roku 1833??

Dwa stulecia wstecz pozbawiona praw wyborczych, ubezwłasnowolniona kobieta potrafiła rzucić w twarz obrączkę swojemu wiarołomnemu mężowi. Jako osiemnastolatka bez większych szkół nie szuka sprawiedliwości u archimandryty, nie odwołuje się do jakichś moralnych wyższych instancji czy sądów - sama wymierza publicznie symboliczną "karę": odchodzi.

Czy jednak rzeczywiście to Dunia jest główną bohaterką poematu? Tytułową postacią, owszem, tak, bez wątpienia. Ale... ile strof konkretnie o niej nam opowiada? Trzy? Pięć? Na bitych 53 - tylko... kilka??

Dla mnie ten tytuł - to bardzo Lermontowska prowokacja, rodzaj haczyka z przynętą, za którą kryje się dużo szersza problematyka, a duch wolności unosi się nad jej przestworzami...

W imieniu Poety - merci. Merci bien :)

Ps. Jacy z górniejszej półki Czytelnicy - taki dla nas wielki honor :)