SPOTYKAM CHAMA

Znajduję się czasem w sytuacji, w której czuję się bezradny. Bezsilność, brak pomysłu na poradzenie sobie z tym co mnie dotyka, bezradność – taki pakiet wrażeń temu towarzyszy. Czuję się tak w obliczu bezczelnego chamstwa – gdy cham, nawet jeśli  jest świadom naganności,  asocjalności  swego zachowania, to nie zamierza nic w nim zmieniać.

Mój kolega Wiesław radzi w takich przypadkach: wziąć kamienia i wypierdolić wszystkie zęby, ale to rada z gatunku tych, których w takich sytuacjach sam nie potrafi wcielić w życie. Bo człowiek starający się funkcjonować tak, by nie ranić tych wokoło siebie, w konfrontacji z takim, który ma to w dupie, jest bezradny. Nie mamy takich wyuczonych zachowań i, mimo złości i wszystkich negatywnych emocji jakie towarzyszą takiej sytuacji, nie potrafimy w sobie wytworzyć motywacji do odpowiedzi równie drastycznie dotkliwej i dolegliwej dla chama, by skorygował swe zachowanie.

Bo jak się zachować, co odpowiedzieć, gdy policjant spisujący twe personalia przy okazji przyłapania na piciu piwa mówi: ja u siebie na wiosce też tak piję, ale u mnie nie jeżdżą i nie łapią. ( Obok kina „Moskwa”).

Albo, analogiczna sytuacja, ale z udziałem patrolu kieleckiej Straży Miejskiej, zdybany kolega opowiada, że w trakcie tej akcji strażnik oddala się na stronę i sika w krzakach.  Na oczach oczekujących na mandat za picie piwa. ( Osiedle Barwinek).

To oczywiście skrajności, drastyczności, najbardziej wyraziste przypadki. Ale, dojeżdżając  przez tydzień do pracy popularną linią busów wciąż spotykam taką oto sytuację: ludzi dużo, a jakiś ponury, tępy buc na siedzeniu od okna lokuje swój plecak, a na tym od przejścia swoje dupsko i udaje, że śpi, gdy ludzie nad nim stoją. Całe stada pejoratywnych w zabarwieniu słów przychodzą mi na myśl, gdy mam  wspomnieć o takich typach, ale tacy chamscy trzydziestolatkowie mają wiele wspólnego w zachowaniach ze staruszkami, które uważają, że miejsce siedzące należą się ich siatkom, a nie mnie. I, tego kilka razy doświadczyłem w busie, dopiero gdy wsiada inna staruszka, zwalniają im miejsce, a ja nie jestem godzien w ich oczach, by usiąść. Dobra, fajnie, że oceniają mnie jako młodego i gibkiego, ale w ogóle nie biorą pod uwagę mego stanu psychofizycznego. Co zrobić, jak się zachować w takiej sytuacji? Czy zapytać kierowcy o to, czy tenże pasażer wykupił dwa bilety, skoro zajmuje dwa miejsca? Ja nie mam pomysłu na to jak sobie z tym radzić, bo ja tak nie postępuję i nie mam takich mechanizmów w  głowie, które takie postępowanie usprawiedliwiają i umożliwiają.

Wziąć kamienia i wypierdolić wszystkie zęby? W obliczu takiego chamstwa brakuje mi determinacji, by tak zrobić. Ale coś podobnego należałoby chyba zastosować. A wy potraficie?