W pewnym momencie mam przesyt zaimków osobowych.
Nie wiem też, czy celowy jest rym w pierwszej strofoidzie,bo nie bardzo pasuje.
Inaczej też skonstruowałbym wersyfikacyjnie końcówkę.
A poza tym, to mądry i dobry wiersz.

Jeśli są ważne dla treści te zamki (a pewnie są), to je wyróżnij kursywą, czy pogrubieniem.
Wskażesz kierunek, a ich ilość stanie się zrozumiała.
To moje zdanie.

Ostatnia noc - tym bardziej, kiedy pierwszej nigdy nie będzie (patrz pierwsze wersy) - czyli tak naprawdę nie będzie żadnych (łącznie z tą ostatnią) nocy, ergo NIE BĘDZIE TEŻ ŻADNEGO DNIA - taki fenomen może zrodzić tylko głowa Poety, który żonglerką wytartych, ogranych romansowych damsko-męskich zaklęć i wyznań nas tutaj ostatnim tańcem swym (vide tytuł) "śmieszy, tumani, przestrasza".

Jakie to wyznania? Prześledźmy je wers po wersie. Poza już wymienionymi to:

dzień wstaje ostatni i noc się nie kończy;
wszystkiego się nie zapamięta;
nie przychodzę tu dla siebie;
nie czekam na słowa;
przyjdą po mnie w tysiącach
milionach (...) natrętnych myśli;
każde miejsce opowie o mnie;
będą wychodzić (...)
niewyspane i niewydotykane
i wtedy zrozumiesz
dlaczego ostatnia noc
nie pozwoli nigdy o sobie zapomnieć

Język chemii odwiecznych /nieskonsumowanych/ kochanków jest jak beton: zastygł w synapsach na amen, a my to od zawsze na zawsze kupujemy na pniu i łykamy jak głodny pelikan.

Jeśli masz świadomość, że to tylko stylizacja, zabawa starą jak świat konwencją, wszystko ok. Gorzej, kiedy śpisz z otwartymi oczami i włączył ci się syndrom śpiewanej Mieczysława Fogga przedwojennej "tej ostatniej niedzieli" (zwłaszcza kiedy nigdy nie było tej pierwszej).

Całość komentarza - jak zwykle - odnosi się wy-łącz-nie do tekstu wiersza