wstaję z kolan tuż przed przebudzeniem

mądrość moja uśpiona na poduszce

w panice bez tlenu

po kolejnym bezdechu sennym garściami łapię powietrze

następnie upycham je w słoiki zakręcam wieczka

pekluję

czekam aż ostygną słoje

pomocne dłonie

i na wieczność odkładam do spiżarni

kolejne jutro bez spowiedzi