W niedzielę wieczorem, po powrocie z domu poszedłem do kumpli. Jarek i Mariusz mieszkają razem już od trzech lat w niewielkim, akademickim pokoju. Ja zaczynam studia, więc mieszkam tu dopiero od pół roku. Mimo to już zdążyłem bardzo ich polubić. Pomogli mi odnaleźć się w nowym dla mnie, studenckim świecie. Zadziwiła mnie w nich szczególnie jedna rzecz. Byli niemal jak bracia, zawsze razem, jeden za drugiego wskoczył by w ogień. Mieć takiego przyjaciela to skarb. Pogadałem z nimi godzinkę i wróciłem do siebie, miałem jeszcze sporo nauki.

Następnego dnia po zajęciach postanowiłem zajść na chwilę do znajomych. Zapukałem, wszedłem i zamarłem.

Ich pokój wyglądał jak pobojowisko. Wszystkie półki i szafki były wywrócone do góry nogami.

Po środku pokoju stał Jarek i rozglądał się w osłupieniu.

- Co tu się stało? - zapytałem.

- Ukradli mi wszystkie pieniądze, jak wróciłem, to już tak tu było - bąknął - nie widziałeś Mariusza?

- Nie, dopiero wróciłem z zajęć - odparłem.

- Pogadamy później, na razie idź stąd i niczego nie dotykaj, wezwałem już policję - powiedział spokojnie.

Kiwnąłem tylko głową i wyszedłem.

- To już kolejna kradzież w tym miesiącu, co tu się dzieje? - pomyślałem.

Jakieś dwie godziny później do drzwi mojego pokoju zapukał funkcjonariusz policji.

-Dzień dobry, chciałbym zadać panu kilka pytań w sprawie kradzieży w pokoju 232 - zaczął bez ceregieli.

- Tak, proszę wejść, spotkałem już Jarka, co tam się właściwie stało? - odparłem.

- Próbujemy to ustalić, często pan bywa u kolegów?

- Codziennie, lubimy czasem pogadać.

- Rozumiem - zanotował coś w notesiku - czy podejrzewa pan kto mógł to zrobić?

- Nie, raczej nie - odpowiedziałem.

- W porządku - znów coś zanotował - zdejmujemy już odciski palców z miejsca przestępstwa, pańscy koledzy wpisali pana na listę osób, których odciski nie będą brane pod uwagę podczas śledztwa. Widzę, że panu ufają, więc i ja pana nie podejrzewam. Niech będzie pan spokojny, znajdziemy złodzieja - uśmiechnął się, uścisnął mi dłoń i wyszedł.

Było mi miło, że mi zaufali, nie spodziewałem się tego. Muszę im podziękować przy najbliższej okazji.

Wieczorem zaszedł do mnie Jarek.

- Skoczysz ze mną do sklepu?

- Pewnie - wziąłem kurtkę i wyszliśmy na miasto. Ruszyliśmy przez park do pobliskiego supermarketu.

- A gdzie Mariusz? - zapytałem

- Poszedł gdzieś z dziewczyną, szkoda że go nie widziałeś jak zobaczył pokój po kradzieży. Wrzeszczał, że znajdzie złodzieja, choćby miał go wykopać z pod ziemi. Dobry z niego kumpel.

- Jarek, wyłączyliście mnie ze śledztwa, dziękuje za zaufanie to miłe - wtrąciłem.

- W porządku, przecież wiem że byś nas nie okradł - uśmiechnął się i klepnął mnie po ramieniu. Szliśmy ścieżką przez park, gdy na jednej z ławek zobaczyliśmy Mariusza. Nie był on z dziewczyną, ale z jakimś starszym trochę mężczyzną.

Obok nich leżały dwie puste strzykawki. Mariusz patrzył nieprzytomnie, oczy miał jak pięciozłotówki.

- Ooo.. aniołki - powiedział i roześmiał się - a ja myślałem ze pójdę do piekła - dusił się ze śmiechu i pokazywał na nas palcem - szkoda że nie ma tu tego idioty Jarka, ciekawe co by powiedział...naiwniak. Tak łatwo dał się zrobić w balona, wystarczyło trochę nabałaganić w pokoju i tysiączek z jego portfela jest mój, a on nawet mnie nie podejrzewa! - wybuchnął śmiechem na całe gardło.

Byłem w szoku, a więc to on?! Nie mogłem uwierzyć, ale to jednak była prawda. Jarek był blady jak ściana, w oczach miał łzy. Nigdy nie zapomnę jego wyrazu twarzy w tamtej chwili.