Starość ma łagodną twarz dziecka 

z białym kwiatem lotosu na głowie. 

Ogarnia mnie podwójne wzruszenie, 

które jak zwisająca kropla deszczu  

powoli opada. Wtedy mogę wejść  

na kolejny stopień, gdzie wszystkie chwile 

są bezcenne, zapowiadają nową epokę. 

Krok po kroku, z lekką obawą zbliżam  

się do głównej drogi. Wiem - każda fala 

może obudzić tsunami. Zwłaszcza teraz,  

gdy jakość ludzi i rzeczy przekracza  

granice. Czas nie ma znaczenia. 

Nabieram w dłonie światło spływające  

z góry. Krucha zawartość szybciej dojrzewa. 

Nie ucieknę od wszystkiego co narzuca życie, 

chociaż krążymy po różnych orbitach. 

Gdzieś tam czeka przyjazna muzyka  

wykradziona gwiazdom. Są też ptaki, 

które uparcie ćwiczą solfeż. 

Bez nich świat nie może istnieć.