znowu zezuję na siebie

rozdarta kieszeń imituje rozczarowanie

szybka fastryga

skróci za daleko rzucany cień

bliżej końca skali robi się zimniej

echo zamarza wpół drogi

jestem taki powtarzalny

jak odbijana piłka

przesuwam się dalej

jedynie o parę milimetrów

chciałbym być uformowany przez słońce

deszcz który roni łzy

nad jeszcze nie rozlaną zupą

zmutowany jak wąż

zrzucający przyciasną skórę

wprost pod nogi

uśpionej miłości