zmierzch zdaje się mruczeć zwinięty pod stopą

cień czyjś wsparty ciężko o cichą modlitwę

zdarza mi się czasem nie pamiętać twarzy

choć imię wciąż bólem pulsuje - to przykre

odpływa w nirwanę wspomnienie dotyku

choć palce wciąż grzeje ciepły płomień znicza

czas nieubłaganie ściera twoje ślady

odejmuje blizny i ze snów rozlicza

wyciszył pospieszne uderzenia serca

łzy osuszył krnąbrne i noce wydłużył

na powierzchni źrenic rozmywa się postać

zmącone odbicie obrazu w kałuży

trawy się podniosły po nacisku dłoni

i wiatr rozwiał szepty ostatniej jesieni

odchodzisz na zawsze pora pożegnania

niech cię słońce wiedzie ścieżką wśród promieni