Uśmiech Doroty z Krakowa

Co tam wiatr nieobliczalny,

jaki nad Bałtykiem się zrywa!

I te grzywy sterczące,

w biegu jedna za drugą,

ze złowrogim szumem.

Oto dorodna i dumna

krakowianka się pojawiła!

Jednym gestem i zawołaniem,

morza szał, w mig ujarzmiła.

Nikt już grozy morza nie widział,

nikt huraganu nie slyszał.

Każdy, tylko w nią się wpatrywał.

Morza grozą, już świat nie dyszał.

Tylko jej uśmiech nad wszystkim

zapanował i nastała wokół cisza.

Jeszcze teraz, chwilami, nie

morze, tylko Ją słyszę.

Zwłaszcza zaś, tamten jeden

Jej uśmiech, taki dotąd nieznany,

pragnę w pamięć,

wpisać.