Słońca, lata, jeziora mi dajcie! Lirycznie i nastrojowo, pięknie Sir Theodorze:)

bardzo sprawnie napisany wiersz. tylko trochę mnie na końcu rozśmieszyła ta wierzba, taka mitologia bez precedensu. Ale, zabawne, zabawne.
Z resztą, możliwe że taki był zamysł autora

bardzo lirycznie, podoba mi się

Ten wiersz, z dwoma wyjątkami, subtelnie mnie prowadzi. Oto i one:

"mniszek przytulił starca plecy",
"jakby płakała nad swym zgonem"
Dziękuję za utwór. Bożych Świąt, Wielkiej Nocy!

Rośliny, pięknie nazwane tutaj po imieniu - jeziorne oczerety, mniszek, starzec, polny mlecz, wierzba - tworzą żywe dotykalne tło tego słonecznego pejzażu, pełnego błękitu, spokoju i ciszy. Łzy, jakie roni wierzba, są w realu efektem końcowym bardzo dynamicznego u gatunku salce procesu asymilacji CO2 - tutaj w tym świetnym obrazku to jakaś metafora/personifikacja kondycji ludzkiej

Zgadzam się z poprzednikami w komentarzach.

Takie wiersze czytam z przyjemnością. Piękna liryka.

Wiosennie i lirycznie.

Liryka pejzażu,

w którym NIE MA najmniejszego nawet śladu człowieka, a jest TYLKO świat /dzikiej na bezludziu/ przyrody,

(vide tekst i nagłówek)

to przestrzeń święta, dostępna orłom

i Pegazowi

UWAGA

Starzec

(vide 1. wersy)

tutaj NIE JEST człowiekiem - to roślina z rodziny astrowatych

Czym jest tytułowa dusza? Czymś dużo lepszym od jej nośnika - śmiertelnego

jak wierzba, mniszek, ważka czy starzec

ciała

??

Wiersz już w kanonie lektur obowiązkowych