bojaźni otwieram wrota 

skrzypiącym strachem 

w podrdzewiałych zawiasach 

zastoinowa koszulka niedbale przylega 

do wszystkich napotkanych wspomnień 

wpuszczam kolejne zmory 

do komory przeobrażeń 

trudno jest zjawę kopnąć w dupę 

ale czynię wszelkie starania 

wymiatam znad głowy te pokraki 

i wpuszczam do butelki po sambuko 

wchodzą zwabione zapachem anyżu 

a potem szczerzą się w szklanej klatce 

odkładam kolejną butelkę 

w piwnicznej zdychalni 

będziesz mogła wreszcie zasnąć 

z uśmiechem na ustach 

kolejny fantazmat wyprowadzę 

na ostatni spacer 

żeby zobaczyć cię taką jak dawniej 

niezmierzoną głębię pięknej dobroci